Bxdty

Ĉi tiu paĝo klarigas kiel legi la Esperantajn prononc-indikojn ofte uzatajn en la Vikipedio.

Se vi alvenis ĉi tien per ligilo el iu prononc-indiko kaj volas scii la transskribon de la prononco laŭ la Internacia Fonetika Alfabeto, reiru al la antaŭa paĝo kaj movu la musmontrilon sur la prononc-indikon (sen klaki); post unu aŭ du sekundoj aperos la IFA-transskribo en ŝpruchelpilo.

Esperanta prononc-indiko |

La Esperanta prononc-indiko estas proksimuma (eĉ eble malĝusta, se ekzemple temas pri tonaj lingvoj). Tamen, ekzakte pro tio, ĝi estas pli facile legebla por homoj, kiuj povas legi Esperanton, sed ne IFA-indikon. Jen la reguloj:

• Ĉiu litero estas legata kiel en Esperanto. H estas uzata por indiki elspiran sonon (do ch estas c kun forta elspiro, ne «ĉ»).


• Majuskloj (aŭ kelkfoje grasaj literoj) montras la akcentitan silabon.


• Dupunkto montras ke la antaŭa litero prononciĝas longe.


• Superskribita n montras ke la antaŭa vokalo prononciĝas naze.


• Diftongoj kelkfoje montriĝas per superskribo de la duonvokalo.


• Punkto aŭ streketo markas silablimon, paŭzeton k. s.


• Kursiva litero montras, ke temas pri sono, kiu ne ekzistas en Esperanto, sed kiu estas simila al la Esperanta sono de la kursiva litero.

Ekzemploj |

Jen kelkaj ekzemploj, kiuj montras la ekzaktan IFA-prononcindikon apud la faciliga Esperanta indiko:

• Skribo: Los Angeles (angle), Esperanta prononcindiko: [loSENĝeles], IFA-prononcindiko: [lɒsˈændʒələs]


• Skribo: Goethe (germane), Esperanta prononcindiko: [GEte], IFA-prononcindiko: ['ɡøːtʰə]


• Skribo: 평양 (Pjongjango) (koree), Esperanta prononcindiko: [pjongjang], IFA-prononcindiko: [pʰjɔŋjaŋ]


• Skribo: Nauro, Esperanta prononcindiko: [naUru], IFA-prononcindiko: [nɑːˈuːruː]

Vidu ankaŭ |

• 
  Vikipedio:Prononchelpilo (konsiloj por la verkantoj de prononcindikoj)